พิษของพิษโดยทั่วไปก่อให้เกิดอันตรายโดยการกระทำบาคาร่าออนไลน์ของโมเลกุลที่เฉพาะเจาะจง เช่น การตัดโปรตีนหรือไขมันบางอย่างภายในเซลล์ โมเลกุลเป้าหมายที่รบกวนการทำงานที่ชั่วร้ายนั้นสามารถหยุดสารพิษได้แนวคิดในการใช้ยาอื่นนอกเหนือจากแอนติบอดีเพื่อยับยั้งพิษจากพิษไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่จนกระทั่งถึงการปฏิวัติทางเทคโนโลยีระดับโมเลกุลและพันธุกรรมในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ที่นักวิทยาศาสตร์สามารถแยกโครงสร้างพิษได้จริงๆ เพื่อค้นหาว่าส่วนประกอบใดมีส่วนรับผิดชอบต่อผลกระทบที่เลวร้ายที่สุดของพิษ
“ตอนนี้เรามีการจัดการที่ดีเกี่ยวกับสารพิษ” Casewell กล่าว
ไม่น่าเป็นไปได้ที่ยาตัวใดตัวหนึ่ง หรือแม้แต่ยาผสมกัน จะสามารถต่อต้านความหลากหลายของสารพิษที่เป็นอันตรายที่มีอยู่ในพิษงู และทำงานได้อย่างมีประสิทธิผลเทียบเท่ากับสารต้านพิษแบบเดิม แต่เป้าหมายของ Casewell ไม่ใช่เพื่อทดแทนสารต้านมะเร็ง เขาต้องการชะลอพิษร้ายแรงที่สุดอย่างปลอดภัยเพื่อซื้อเวลาให้ผู้ป่วยไปคลินิก
เขาและเพื่อนร่วมงานได้ให้ความสำคัญกับโลหะโลโปรตีน – สารพิษที่สับโปรตีนและเป็นผู้เล่นหลักในลักษณะที่เป็นอันตรายถึงชีวิตและทำลายล้างของพิษที่ทำลายเนื้อเยื่อเช่นในงูพิษที่เลื่อย ( Echis spp.) กลุ่มของ Casewell ได้เลือกยาสองสามตัวที่จำหน่ายในตลาดซึ่งจับไอออนของโลหะที่โปรตีนเหล่านี้จำเป็นต้องทำงาน และทันทีที่ยาตัวนี้ประสบความสำเร็จอย่างน่าประหลาดใจ
กลุ่มนี้แสดงให้เห็นว่ายาโมเลกุลขนาดเล็กที่มีอยู่ซึ่งใช้รักษาพิษของโลหะ
หนักสามารถลดความเสียหายร้ายแรงของงูพิษกัดในสัตว์ทดลองได้ ( SN: 6/6/20, p. 12 ) และเมื่อจับคู่กับยาตัวอื่นที่ยับยั้งตระกูลของสารพิษที่เคี้ยวไขมันบางชนิด ยานี้ก็ยิ่งมีพลังมากขึ้น ในการทดลองกับสัตว์ การรวมกัน ทำให้พิษ ของงูห้าสายพันธุ์จากทั่วทุกมุมโลกเป็นกลาง
ยาดูโอ
ยาสองชนิดร่วมกัน — varespladib ตัวยับยั้ง PLA2 และ marimastat ตัวยับยั้ง metalloproteinase ช่วยหนูจากปริมาณพิษงูที่แตกต่างกันถึงห้าชนิด (ผลต่อพิษสองชนิดที่แสดงด้านล่าง) แม้ว่ายาจะได้รับ 15 นาทีหลังจากการฉีดพิษ หนูก็ยังมีชีวิตอยู่ (เส้นสีน้ำเงิน) หนูที่ไม่ได้รับยาตายภายในสี่ชั่วโมง (สีแดง)
ผลของการผสมยาสองชนิดในหนูที่ฉีดพิษงู
พัฟแอดเดอร์ ( Bitis arietans )
กราฟเปอร์เซ็นต์การอยู่รอดของพัฟแอดเดอร์พิษ
พัฟแอดเดอร์ (Bitis arietans)
GERRY BISHOP / ALAMY รูปถ่ายหุ้น
เฟอร์-เดอ-แลนซ์ ( Bothrops asper )
กราฟการเอาตัวรอดของพิษเฟอร์-เดอ-แลนซ์
Fer-de-lance (บอธรอป แอสเปอร์)
JULIUS RÜCKERT / WIKIMEDIA COMMONS ( CC BY-SA 3.0 )
งานชิ้นนี้ “ค่อนข้างน่าตื่นเต้น” Casewell กล่าว เพราะมันหมายความว่ายาโมเลกุลขนาดเล็กอาจสามารถเอาชนะปัญหาการกระจายตัวทางภูมิศาสตร์ได้ — พิษแต่ละชนิดต้องการยาแก้พิษของตัวเอง — ซึ่งทำให้ตลาดแอนติบอดีมีขนาดเล็กเกินไปและไม่ร่ำรวยสำหรับบริษัทยาที่จะลงทุน
เป็นโบนัสพิเศษ โมเลกุลขนาดเล็กดังกล่าวมีอยู่ในรูปแบบเม็ดยาและไม่จำเป็นต้องแช่เย็นหรือให้ผู้เชี่ยวชาญดูแล ทำให้ง่ายต่อการแจกจ่ายในชุมชนชนบท ด้วยวิธีนี้ ยาดังกล่าวอาจกลายเป็น “สะพานสู่การดูแล” ที่สำคัญ Iliyasu กล่าวบาคาร่าออนไลน์
